Historiek

In de donkere decembermaand van 1837 trokken 3 zusters Ursulinen uit Melsbroek naar Londerzeel om er een klooster te stichten. Mère Rose, Mère Aloysia en Mère Lucia gingen zich inzetten voor de Londerzeelse volkskinderen vanuit de christelijke inspiratie van de heilige Angela.
Een jaar later schonk de dorpspastoor Elias Cruckx hen wat grond en de zusters begonnen aan een waanzinnig avontuur.
De school startte met 2 kinderen in het lager onderwijs maar groeide snel en hard. De uitstekende trein – en later tramverbinding zorgde toen al voor een prima ontsluiting.Enkele jaren later stichtte Mère Ursule, ze was toen amper 17 jaar oud, het pensionaat. In die begindagen verbleven er voornamelijk kinderen met de Engelse, Duitse en Ierse nationaliteit op de vlucht voor revolutie of om godsdienstige redenen.
Er volgden enkele woelige decennia. De school werd alsmaar groter, het budget leek eerder te krimpen en bijgevolg liet ook de nationale schoolstrijd zich in Londerzeel hevig voelen. En toen begon het ondenkbare…

Augustus 1914, WO I was net uitgebroken. Het dorp liep leeg en het klooster maakte zich op om als hospitaal te dienen voor de oorlogsslachtoffers.
Zuster Françoise hield trouw een dagboek bij en daarin kunnen we het volgende lezen:“Wat een transformatie, we kunnen het hier bijna niet meer herkennen. De réfectoire, de snit – en naadzaal, de studiezaal, de gang met de piano’s en de slaapzaal van Sint Angela zijn klaar om gekwetste soldaten te ontvangen. Menig religieuze heeft haar bed afgestaan om op de grond op een strozak te slapen.”
De Duitse troepen hielden halt in Imde. De Belgische soldaten zaten op dat moment in het fort van Liezele. Londerzeel lag dus pal op de frontlijn. Duitse en Belgische soldaten patrouilleerden afzonderlijk door de straten en er waren regelmatig confrontaties. De school verzorgde de gewonden uit beide kampen, zo goed en zo kwaad als het kon.
Eind september werd het toch te link in Londerzeel en de zusters vluchtten halsoverkop naar Engeland. De gebouwen werden zwaar beschoten, vatten vuur en stortten gedeeltelijk in. De zusters waren gelukkig ongedeerd. Enkelen onder hen konden in 1915 terugkeren om de lessen te hervatten vanuit een herberg op de Markt. Het duurde tot 1920 voor de school heropgebouwd was en het leven weer zijn normale gang kon gaan.
Tijdens het interbellum barstte de school bijna uit haar voegen. Kinderen volgden nu verplicht les vanaf hun 6e tot hun 14e jaar. De les was gratis.
Er werd een landbouwschool opgericht en hierdoor mochten ook de eerste leken als leerkracht aan de slag gaan.
In 1937 vierde de school haar 100ste verjaardag. De gebouwen van de kleuterschool werden tijdens de festiviteiten ingehuldigd. Er waren toen maar liefst 260 kinderen ingeschreven.
Joodse kindjes
3 jaar later werden 5 van de nieuwe klassen opgevorderd door de Duitse bezetter. Het was weerom oorlog. Ook deze keer zouden de zusters Ursulinen een belangrijke rol spelen.De lessen werden snel hervat na de start van de oorlog en het onderwijs bleef redelijk vrij. De leermiddelen waren uiteraard erg beperkt en heel veel gezinnen leefden in een constante angst om opgepakt te worden. Zelfs in de klas waren de kinderen niet altijd veilig.
Toch slaagden de zusters erin om minstens 5 Joodse kinderen verborgen te houden voor de Nazi’s. Ze waren onder een valse naam in de school ingeschreven en enkel Moeder Overste en de dorpspastoor kenden de ware toedracht. Sommige kindjes waren nog zo jong dat ze zelf niet wisten dat ze Joods waren. Ondanks enkele hachelijke momenten konden ze gelukkig allemaal de bevrijding vieren. Ze waren gered.
Virgo Sapiens is een feit.
In 1954 kreeg de school eindelijk een naam. Rector Vangenechten en Mère Gonzague hadden de zusters enkele namen voorgesteld en “Virgo Sapiens” was duidelijk blijven hangen. Er volgde al snel een vlag en jawel, een heus Virgo Sapienslied.

“Niet de schoolagenda, niet de leerstof, het leerplan, het reglement maken onze scholen… maar wel de mens, de man, de vrouw ‘voor’ de klas.”, rector K. Vangenechten Dagboek, 1970

Vanaf 1963 waaide er een nieuwe wind door de school. Mère Julienne werd directrice en zij zou de school de komende 20 jaar met zachte hand naar nieuwe tijden leiden. Zelf haalde ze vooral de vernederlandsing en de democratisering van het onderwijs aan als de belangrijke evoluties.
In 1973 sloot het pensionaat definitief de deuren. In 1976 deden de jongens hun intrede en werd Virgo Sapiens een gemengde school. En nog in de jaren ’70 zag de ouderraad het levenslicht.
Het aantal studierichtingen steeg, de leerlingenaantallen evenzeer. De school breidde haar bekendheid in de regio jaar na jaar uit. De beroepsrichtingen werden dan weer gericht op de directe inzetbaarheid in knelpuntberoepen.
In 2008 verlieten zusters Benigna, Marie-Jeanne en Anette als 3 laatste zusters het klooster. Het was zonder meer het einde van een tijdperk maar het gedachtengoed waar zij voor stonden, zit in het DNA van onze school.
De huidige directeur Danny Van Buggenhout staat sinds 2007 aan het hoofd van de alsmaar groeiende school, met ondertussen meer dan 1200 leerlingen en zo’n 150 personeelsleden. Deze groei leidde tot heel wat nieuwbouwprojecten op het schooldomein.
Nieuwe studierichtingen zoals Latijn (in de tweede en derde graad), Sociale en technische wetenschappen, Humane wetenschappen bieden - naast het ruime, bestaande studieaanbod - de leerlingen Van Virgo heel wat mogelijkheden om hun talenten in een passende studierichting te ontplooien.
De uitdagingen zijn er dus zeker niet minder op geworden.
Niet hoe groot de school geworden is, niet hoeveel studierichtingen we aanbieden maakt de kern uit van de Virgo, wel hoe we elke dag met mekaar en met onze leerlingen blijven omgaan: vanuit een echte, warme interesse voor elke individuele collega of leerling die deel uitmaakt van onze Virgo familie.
De digitalisering met de invoering van een leerlingen laptop en het uitgebreide zorgaanbod voor de leerlingen bewezen hun nut tijdens de coronacrisis.
De school is veerkrachtig en weerbaar en zelfs onder de ongekende druk van de afgelopen jaren, bleef ze een veilige haven. Een school die verder zal evolueren naar een plaats waar jij je thuis voelt.